«Ηττημένος δεν είναι ο άνθρωπος που αγωνίζεται
και τερματίζει τελευταίος, αλλά εκείνος που δεν αγωνίζεται καν".
Αυτό θα μπορούσε να είναι ένα από τα μηνύματα που
αποκομίσαμε από τη συνάντησή μας με τον χρυσό
παραολυμπιονίκη στη σφαιροβολία, Θανάση
Τσιβίλη. Ο ξεχωριστός αυτός άνθρωπος
είναι ένα από τα χιλιάδες θύματα τροχαίων στη χώρα μας. Φοιτητής Ιατρικής, στα 19 του βλέπει να
αναποδογυρίζεται ο κόσμος του μαζί με τη μηχανή του και να προσγειώνεται στο
αναπηρικό καροτσάκι Τα χρόνια, που ακολούθησαν τη μετάβαση, δύσκολα. Στην αρχή
γεμάτα πόνο, οργή. Στη συνέχεια γεμάτα αγώνα για αποκατάσταση και ζωή.
- Πότε και πώς μείνατε ανάπηρος;
Τ.Θ. Χτύπησα το 1991 με τη μηχανή μου. Ήμουν μόλις 19 ετών
.Υπέστη ανεπανόρθωτη βλάβη στη σπονδυλική στήλη. Για πολλούς μήνες παρέμεινα
στο νοσοκομείο.
- Οι πρώτες αντιδράσεις σας όταν νιώσατε τ΄άκρα σας νεκρωμένα;
Τ.Θ. Τον πρώτο καιρό η κατάσταση ήταν δραματική. Ευτυχώς οι
συμπολίτες μου στο Αγρίνιο έκαναν έρανο (το εμείς που λέμε) και μ’ έστειλαν σ’ ένα εξειδικευμένο κέντρο
αποκατάστασης, στο Μανχάταν. Τότε ήταν που άρχισα να ζω και να ελπίζω ξανά.
- Θυμάστε κάτι από εκείνη την περίοδο;
Τ.Θ. Ναι, ένιωθα ευτυχισμένος Είχα τους φίλους μου και
κυκλοφορούσα άνετα παντού μες στην πόλη,. Να σκεφτείτε ότι στη Ν. Υόρκη
κυκλοφορούν χιλιάδες ανάπηροι με αμαξίδια σαν εμένα και μάλιστα χωρίς συνοδό.
Αντίθετα στην Ελλάδα υπάρχουν καταμετρημένα 250.000 άτομα σε αναπηρικό καροτσάκι
που δεν τους βλέπουμε καν, γιατί δεν υπάρχει υποδομή..
- Τι έγινε όταν επιστρέψατε;
Τ.Θ. Επιστρέφοντας στη γενέτειρά μου στο Αγρίνιο, όλα
σκοτείνιασαν. Οι δυσκολίες της πόλης βλέπετε…Ο τρόπος που αντιμετωπίζετε
κάποιος σε καρότσι, μ’ έκανε να κλειστώ για 5 ολόκληρα χρόνια στο σπίτι
διαβάζοντας. Είχα άλλη ψυχολογία.
- Στερηθήκατε κάτι λόγω της αναπηρίας σας;
Τ.Θ .Αρχικά τους φίλους μου Ήμουν μελαγχολικός κι απομονωμένος..
Και εκείνοι δεν ήξεραν να το διαχειριστούν.
Λάθος κατάσταση που θέλει ανθρωπιά. «Γιατί να μη βάλω τον εαυτό μου στη θέση
του άλλου; Μήπως θέλει ακριβώς τα ίδια πράγματα που θέλω κι εγώ;», πρέπει
κανείς να σκέπτεται.
-Αναρωτηθήκατε ποτέ
γιατί να συμβεί αυτό σε σας;
Τ.Θ .Για πολλά χρόνια το σκεφτόμουν αδιάκοπα. Δε σας κρύβω πως
έκανα σκοτεινές σκέψεις. Ήθελα να τελειώσω τη ζωή μου.
- Τι σας έκανε να αλλάξετε γνώμη και να συνηθίσετε την
πραγματικότητα;
Τ.Θ. Στα κέντρα αποκατάστασης όπου παρέμεινα, επήλθαν αλλαγές περισσότερο
στη νοοτροπία, στη στάση ζωής και
λιγότερο στο σώμα μου.
«Η διαφορά σου με τους
άλλους είναι στο «φαίνεσθαι» μου είπαν κι
αυτό σφηνώθηκε καλά στο μυαλό μου.
-Τι σας έκανε να ασχοληθείτε με τον αθλητισμό ;
Τ.Θ. Η παρότρυνση ενός φίλου ήταν καταλυτική και σωτήρια.. Ο
αθλητισμός μόνο καλά μπορεί να προσφέρει σε μένα και στους άλλους αθλητές που
προπονώ σήμερα.
- Τι σας πεισμώνει;
Τ.Θ. Τίποτα δε με πεισμώνει. Απλά παθιάζομαι. Kαταλαβαίνετε ότι
για μένα δεν υπάρχει ”Δεν μπορώ”
- Πώς θα ήταν η ζωή σας, αν δεν είχε συμβεί το ατύχημα;
Τ.Θ. Όλο αυτό που συνέβη ήταν δική μου ευθύνη. Σήμερα το θεωρώ
δώρο γιατί μ’ έκανε αυτό που είμαι. Βέβαια μήτε καλό είναι μήτε ευφυές να
φτιάξεις τον εαυτό σου με κάποιο αρνητικό γεγονός. Καλό είναι να τ’ αποφεύγεις.
Όσο για μένα το καρότσι μου μ΄έφερε εδώ. Αν δεν είχε συμβεί το ατύχημα θα ήμουν
ένας απλός γιατρός. Ούτε πρωταθλητής ούτε ολυμπιονίκης, ούτε θα είχα ταξιδέψει
σε άλλες ηπείρους, ούτε θα ήμουν ανάμεσα σας τώρα. Άρα ευχαριστώ γι’ αυτό που ήρθε.
- Τι συμβουλή θα μας δίνατε;
Τ.Θ. Να θυμάστε; «Στη ζωή χρειάζεται να παρουσιάζω τον εαυτό μου
όπως είναι, γι’ αυτό που είναι. Είμαι ξεχωριστός, θα λέτε κι έχω λόγο ύπαρξης. Και μην ξεχνάτε να
επιβραβεύετε τον εαυτό σας και να του δίνετε αξία. Αν δεν το κάνετε εσείς ποιος
περιμένετε να το κάνει για σας;
Επιμύθιο. Μη ξεχνάμε ότι αξιοθαύμαστοι επιστήμονες
όπως ο Α. Αϊνστάιν και ο Τ. Έντισον υπήρξαν «προβληματικά» παιδιά με μη
φυσιολογική συμπεριφορά και ότι ένας από τους μεγαλύτερους σύγχρονους φυσικούς,
ο Σ. Χώκιν, ερευνά και ερμηνεύει τα μυστήρια του σύμπαντος από την αναπηρική
του καρέκλα.